Jedno czy więcej

Zawsze wiedzieliśmy, że chcemy mieć minimum dwójkę dzieci. Znamy co najmniej kilkoro jedynaków, na których negatywnie wpłynęło to, że nigdy z nikim nie musieli się dzielić. Wiem, że to nie reguła, że jedynak też może zostać dobrze wychowany, jednak oboje z mężem mamy rodzeństwo, znamy wszystkie plusy i minusy z jego posiadania.

Wiedzieliśmy też, że chcemy różnicę wieku powyżej 3 lat. Dziecko do tego wieku jest dość trudne (jakby potem miało być mniej trudne, he he...), wymaga bardzo dużo zainteresowania, ale także fizycznej opieki i ciągłego nadzoru. Maks urodził się, gdy Adi miał 3,5 roku, a w zasadzie od 4 urodzin u Adriana dokonał się niesamowity skok rozwojowy. Nie wiem, jaki wpływ na to miało pojawienie się Maksa, ale obstawiam, że ogromny. 

Adrian jako jedynak był tak zwanym rodzynkiem. Najmłodszy w rodzinie, rozpieszczany, miał wszystko, czego zapragnął i każdy był na jego zawołanie. Na dzidzię z brzuszka czekał z niecierpliwością i ku naszemu zdumieniu od razu zapałał do niej miłością wielką. Miał krótki moment buntu, związany z tym, że nagle musi na coś poczekać, bo mama karmi Maksa / usypia Maksa / przewija Maksa. W oswojeniu się z nową sytuacją na pewno pomogły wspólne wakacje, wolne od przedszkola.

Trudne jest dzielenie czasu na dwójkę dzieci. Często starszy chce się pobawić, gdy uśpię młodszego, jednak ja wtedy muszę ogarnąć dom, obiad. Ogromną pomocą dla mnie jest tu przedszkole, które Adrian uwielbia. On przez kilka godzin bawi się i uczy wśród kolegów, a ja mogę ten czas poświęcić tylko Maksowi. Z dwójką na stałe w domu byłoby mi o wiele trudniej. 

Obecnie Adi zaskakuje nas na każdym kroku. Zrobił się o wiele bardziej samodzielny, ale jest bardzo opiekuńczy w stosunku do Maksa. On najlepiej potrafi zająć czymś brata, gdy ten jest marudny. Czasem Maks jęczy nawet u mnie na rękach, sam nie wie czego chce, a wystarczy, że podejdzie Adi z tym swoim "Co Maksiu?" i już młodszy uśmiecha się od ucha do ucha. Ich wzajemnym przytulankom nie ma końca. Bardzo bałam się, że Adi będzie zazdrosny o brata, tymczasem póki co nic takiego się nie dzieje, wręcz jest bardzo wyrozumiały i cierpliwy.

Mnie zaś zaskakuje to, że Adrian, jako nadal jednak małe dziecko (choć już 4,5-letnie), jest w stanie mi pomóc przy drugim! Tego się nie spodziewałam. Pohuśta Maksa w huśtawce, pobawi się z nim na podłodze, powygłupia, rozbawi, przypilnuje, żeby nie otwierał szuflad... Maks naśladuje go na każdym kroku, już teraz bawi się autkami! Bierze takie i raczkując jeździ nim po podłodze, wydając dźwięki imitujące "brrruuumm", bo tak robi Adi. Fantastycznie bawią się razem w wannie, Adi wręcz nie mógł się doczekać chwili, kiedy Maks będzie już siedział i będzie mógł się z nim kąpać. Ja w końcu nie muszę się moczyć po łokcie w wodzie :).

Pod wieloma względami przy dwójce dzieci jest trudniej niż przy jednym (plac zabaw z dwójką to hardcore, nawet babcia wymięka), jednak jest też podwójna dawka śmiechu, szczęścia, radości i miłości. Serce rośnie, gdy widzę, jak się kochają i cudowna jest świadomość, że zawsze będą mieli siebie.

Jakbym była nieco młodsza, to może i zdecydowalibyśmy się na trzecie. Obecnie biznes raczej zamknięty - no chyba, że wygramy w Lotka! :)